Two months and 25 days bago ako bumalik ng Pinas. Naisip kong magpaka-senti at magsulat ng walang kawawaan. Okay kasi ang ambience dito sa bahay, mag-isa ko lang, hindi pa ako naliligo, alas-dose na ng tanghali, at kailangan ko pang magluto ng lunch. Kinakantahan pa ako ni Don Mclean ng walang kamatayang And I love you so.

Tapos nga kababasa ko lang ng dalawang libro ni Bob Ong. Kaya ganito ako magsulat. Instant inspiration kumbaga. Mas masaya palang magsulat ng ganito. Danke schoen Bob!

Hirap simulan ng kuwento. Siguro pwede kong sabihin muna kung paano ako napadpad dito. Nagsimula to July last year. Stressed out na ako sa work sa UP kung saan three years din akong naging model employee. Dumating yung time na mas madalas na yung ranting kesa raving tungkol sa work environment. Hindi sa nature ng work, kundi sa work environment. Yun bang tipong ayaw mo ng pumasok kahit pa merong cute sa opisina nyo (pero sa totoo wala). So nagsimula na akong maghanap ng ibang work. Naghanap siempre ako sa internet. May nakita ako sa eldis.org, research internship sa Johanneburg, South Africa. Hindi nila sagot ang plane fare pero may maliit na allowance pagdating dun. Bahala na, nag-submit lang ako ng CV at kinalimutan ang lahat. May nakita ulit ako sa isa sa mga forum sa www.peyups.com (plugging!), sa isa namang quasi-government organization na nag-iimplement ng anti-corruption project sa Mindanao. Pero funded ng USAID. Bawal tumaas ang kilay. Meron pa pala akong isang inaplayan, government naman ng Japan ang may hawak. Ang learning point naman dito, pag pala hindi ka naghahabol ng trabaho puwede kang maging maangas. Hindi mo kasi kailangang i-please yung mga nag-iinterview sayo. Puwede mong sabihin sa kanila na kamote sila at pinahirapan ang mga Pinoy nung WWII at hanggang ngayon. Tapos nagpapanggap silang mabait at tinutulungan kunwari tayo thru ODA. Patawa pala kayo e. Bakkero!

Siempre hindi ko sinabi yan. Pero masaya akong lumabas ng building na yun kahit alam kong hindi na nila ako tatawagan ulit. Natanggap ako dun sa anti-corruption project. Okay kasi yung interview ko, ginalingan ko yung bola at dahil lawyer yung kausap ko nagkaintindihan kami. So, umalis na ako sa UP at nagsimula sa bagong mundo September last year. Masaya dun sa bagong opisina, napakalayo nga lang. Kasumpa-sumpa ang biyahe dahil nasa Malate. Sinubukan kong mag-round trip from Cubao to North Edsa to Baclaran, yung tipong sasakay ka sa Cubao then hindi ka na bababa sa North Edsa dahil yun din naman yung train na babalik papuntang Baclaran. Para hindi mo na kailangan makipagtulakan at makipag-apakan sa isanlibong tao tuwing umaga. Minsan lumulusot, madalas hindi. Ang pwede lang daw gumawa dun sabi nung guard, matatanda, may kapansanan o buntis. Since mahirap magpanggap na matanda o pilay, sabi ni hny sabihin ko daw buntis ako. Napakapatawa.

Malapit sa LST ang ofis. Kaya araw-araw ang dami kong kasabay na mga students na taga-LS. Alam nyo ba yung kwento tungkol sa tatlong estudyanteng taga-UP, taga-…. at taga-…? Okay wag na lang.

Yung opisina ko pala dun ay nasa fifth floor, walang elevator, 80-100 steps ata. Parang Lourdes Grotto sa Baguio. Bale pag dumipa ka, halos abot mo na yung kabilang pader. Dalawang maliit na cubicles, isang linya ng telepono, at dalawang computers na may kalumaan na. At cork board. Kasama ko yung project coordinator na sobrang mabait sa maliit na space na yun. Seryoso yung sobrang mabait a. As in. Masaya ako dun sa bagong work kasi ang daming free travels. At walang stress. Maliban sa araw-araw na pag-e-MRT at LRT.

Bandang September, nakipag-communicate sakin si FH thru email, PM ng CSI (hindi yung series ni David Caruso a). Yan yung organization na inaplayan ko sa Johannesburg. Short-listed daw ako, ipadala ko raw yung ganito-ganyan. Excited naman ako at sinabi ko agad sa parents at hny ko. Nag-schedule ng phone interview, tapos less than a month after, natanggap daw ako kahit pa may kakamotehan ako nung interview. Ang sunod naming pinroblemang dalawa ay ang paghahanap ng funding para sa plane fare. Mabait naman dahil wala naman talaga sa usapan na sasagutin nila yung pamasahe ko papunta dun, pero tinulungan pa rin nya akong maghanap ng funding. Bale dapat October palang lumipad na ako pa-Joburg. Pero dahil ayokong mag-Pasko mag-isa at malayo sa mahal sa buhay, sabi ko January na lang ako pupunta dun. Pumayag naman at nung _____ nakabili na ako ng tiket. Hulaan kung sinong nagbayad ng plane fare ko.

Siempre malungkot na masaya kami ni hny, 6 months akong mawawala at yun ung first time sa loob ng six years na magkakahiwalay kami ng ganun katagal. Ang pinakamatagal kasi na paghihiwalay namin ay two weeks dahil sa Christmas break. End of January ang effectivity ng resignation ko sa ofis. January 28 ang flight ko. Si hny at mommy ang naghatid sakin. Overweight ang luggage ko. Ang dami kong inalis, pero naiwan ang mga stilettos.

January 29 andito na ako sa Joburg. Ang sumundo sakin ay ang future supervisor ko. Italian. Naghahanap ako ng matandang Italyanong may PhD. Ang nakita ko itsurang matanda dahil sa facial hair pero batang Italyano na may dalawang hikaw sa tenga. Cool.

Supervisor mo ang naghihila ng bagahe mo at sya pa ang chauffeur mo. Saka first name basis kayo. Anlupet.

Sinundo nya ako gamit ang isang old, yellow car at hinatid sa {*drumroll*}… 102 Gleneagles! Housemates pala kami, sort of. Nakatira sya sa cottage sa compound ng bahay na titirhan ko. For five months ganun ang sitwasyon, magkakasama kami sa compound at sabay-sabay kaming papasok sa ofis at uuwi pabalik ng Greenside. Iba-ibang mukha muna ang nadatnan ko dun at eventually nagsialisan din, bago naging ako, si J, si A, landlord at ang Italian supervisor/chauffeur.

Mabilis ko lang ikukuwento yung mga naunang buwan ko. Nakakatamad kasi. Siempre nung una nahihiya pa ako sa mga kasama ko sa bahay. Ang kasama at kausap ko lang madalas si Bob at Sherlock. Hindi ko pa rin alam na pwede palang i-exploit ang resources sa bahay, kaya nung mga unang araw at hindi pa ako nakakapag-grocery, ang breakfast ko lang is bread and nutella. Nalaman ko eventually na kasama pala sa bayad namin ang breakfast, including eggs, milk, bread, muesli. Nung tumagal pa, nalaman ko na puwede rin pala naming gamitin ang lahat ng spices sa cupboard including turmeric, basil, parsley, cumin, chili, olive oil, at ang maraming-maraming expired na spices at pagkain na naiwan ng mga naunang tenants tulad ng pita bread, jam, nori at iba pang weird matter na sa tagal ay hindi mo na ma-recognize. Isang beses, sinimulan kong itapon yung iba, nagalit sa akin yung landlord saka si A, wag daw magtapon ng pagkain, sabi ko expired na yun 2004 pa! Pwede pa daw yun. Since dalawa sila at si A ay nanggaling sa Mali kung saan millet lang ang pagkain, sige na panalo na sila.

Halos every week, either meron kaming dinner sa bahay or nagpupunta kami kung kaninong bahay at nakikiparty. Pag sinabing dinner sa 102 Gleneagles Greenside, i-expect mo na maganda ang table cloth, merong vase with fresh flowers, candle-lit, at engrande ang presentasyon ng food. At may picture taking before and after. Sa bahay lang namin yan at lima lang kami.

Kalaunan, nagte-take turns kami sa paghahanda ng dinner at madalas nag-iimbita rin ng mga friends (na ka-opisina rin) sa bahay. Maliit lang ang mundo ng mga expats dito. Kadalasan kami-kami lang ding magkakaopisina.

Less than 30 kaming staff ng international organization na to. Dati nasa Washington, DC ang hq pero dahil mahirap maghanap ng donors pag nasa States ka, lumipat sila dito sa Joburg. Siempre me iba pang dahilan. Pero hindi ko puwedeng i-broadcast.

Makulay ang composition ng ofis. Ang Sec-Gen, Indian-South African; may iba pang mga departments, pero siempre ang ikukuwento ko lang yung department namin, ang CSI.

Lilinawin ko lang na hindi kami nag-iimbestiga ng mga kaso ng mga namatay o nawawalang tao ditto sa Joburg. Hindi namin boss si David Caruso kundi isang blue-eyed, boyish-looking at uber-cute na German. Magkasama kami sa room kaya napagdesisyunan ko na kung gusto kong makapag-concentrate sa trabaho kailangan ko ng divider, otherwise maghapon lang akong nakatingin sa direksyon nya. Pinalagay yung divider sa harapan ng table ko na nakaharap sa kanya. Ngayon nakaharap ako sa pulang divider. Great!

May isa pa kaming kasama sa CSI room 2, isang guy na South African. Sa CSI room 1 naman, andun yung dalawa kong housemate, si A (American), si J (Kenyan), then si M (Egyptian) , si J (Venezuelan), at si N (Indian). Merong dalawang nakahiwalay ang room, yung supervisor cum housemate si L (Italian) at si R (Canadian). Bale para kaming maliit na version ng United Nations.

Lately, tumaas yung position nung cute na German kaya naghanap ng kapalit, isang cute na Austrian naman. Saka meron pang Eritrean/Swedish na dumating ulit. Hectic ang schedule at nakakawindang ang trahabo. Lahat passionate sa ginagawa nila at lahat willing magtrabaho over the weekend and even during holidays. Masaya na nakakawindang na life-enriching, yan ung adjectives na una kong naiisip tuwing magre-reflect ako tungkol sa experience ko dito.

Kung meron man akong regret, yun ung pagkakahiwalay namin ng hny ko. Pero in a way, okay pa rin kasi nagkaroon ng breathing space ang relationship namin na kahit hindi namin kailangan, dapat meron. Bago kami lumagay sa magulo, in two or three years. Sabi ko rin, na okay lang magkaroon ng fling na lubos na ikinabilib ni Pabs.

Minsan palang nagkwentuhan kami nila J, L, at A, nasabi ko na si hny ang nagbayad ng tiket ko. Sabi ni A, that’s so sweet, sabi naman ni L, yes, but maybe that’s his way of getting rid of you.

Sabi ko kay L, fck u. Sya ung supervisor ko.